تا که از دیوان مستی درس عشق آموختیم     سینه را چون لاله از داغ محبت سوختـــیم

عندلیب هر چمن بودیم از غوغــــای زاغ     عزلت عنقا گزیدیم از نوا لب دوختـــــــیم

کاروان منزل مقصود را هر تیره شـــــب     آتش از سوز دل در کوه و دشت افروختیم

روزگاری گرچه بازار تملق گرم بــــــــود     ما بهر نا کس متاع آبرو نفروختــــــــــــیم

عافیت از تنگسالی خاک سر یر میکـشـــــد     گنج اسراری که در کام ضمیر اندوختــــیم

نام ما از دفتر گیتی حارث محو نیســــــــت     تا که از دیوان هستی درس عشق آموختیم

فرستنده حارث احمـــــد تنها
Email:- haris.tanha@gmail.com

از آن بسیار دوست

فصل برگ و باران را

که جنگل می کند گور ترا، گیرد کمینگاه ترا

بادام زاران را

از آن گم میکنم خود را

میان سخره های سر بلند و سخت هندوکش

که از آواز ایمان تو در من شعر میکارند

از آن دیوانه وار آغاز میگردم

گل سرخ و شایق را

که چاک گریبان هایشان

فریاد خونین تو میریزد

که از دامانشان

بوی تو می خیزد

Sender:- حارث احمد تنها
از افغانستان ولایت باستانی کندز