بگذار كه روم به سوي ميخانه تــــان     دستم را بگير ببر به ميخانه تــــــــان 

يك جرعه از آن مي ديوانه بــــــــــده     آن باده كه كهنه است در ميخانه تـان 

اي ساقي آتشين يك جرعه بيــــــــــار     از سوز دلت بيار و آن كهنه بيــــــــار

گر دست تو خورد به آن جام نگيـــــن     آن را بگذارم به آن ميز نگيـــــــــــــن

واز سوز دلم نگاه به آن باده كنــــــــم     واز چشمانت نگاه به آن باده كنــــــــم

امشب سخن از هستي و مستـــي دارم     ديگر نروم به سوي خانه مــــــــــــــــا 

گر ذره اي آتش ات به من ميرســــــــد     جان را بكنم فداي آن كهنه بيــــــــــــار 

ترا اي خاك افغان دوســـت دارم     ترا بهتر ز هر جان دوســت دارم

همان ويران سراي شهر هايـــت     بدان بهترز بوستان دوســــت دارم