از كجا داني كه من كفر و عصيان كــــــرده ام     عقل خود جنگان كه خود آزاد ز زندان كره ام

  در درون پنج وقتش پاي من افتاده بــــــــــود     مثل مرغ قصه خوان و نيمه بسمل گشتــــه ام

با دو بال و با دو پر هر طرف پرواز مــــــــن     در درون قفس تاريك چو بسمل گشتــــــــــه ام

ني شريعت را خدا و ني كليسا را پريســــــت     جز تو اي انسان آزاد عقل خود گم كـــــرده ام

هر طرف گويي كه من كافر به دينم گشـــــته ام     مغز خود را پوچ كردي كار ديگر كــــــــرده ام

از كجا داني كه من كفر و عصيان كــــــرده ام     عقل خود جنگان كه خود آزاد ز زندان كرده ام

چون در اين غريبي و چون در اين ديـــــــــــار     برخيز تا رويم به ديار خويــــــــــــــــــــــــــــش

به ياد آن يار و آن ديار بگريم همچــــــــــو زار     كه از جهان راه و رسم سفر بر اندازيـــــــــــــم

شهر ياران بود و جاي مهربانان آن ديــــــــــار     مهرباني كه سر آمد شهر ياران چه شـــــــــــــد

به هيچ يار نماند خاطره و به هيچ ديــــــــــــــار     كه براي او بهار فراخ است و آدم هاي بسيــار