ملا ميخواست باغي بخرد. صاحب باغ همسايه هم همراي او آمده مرتب از هوا و صفا و آب و گل باغ تعريف ميكرد. ملا گفت: چرا عيب بزرگ باغ را نميگوئي؟ پرسيدند: عيبش چيست؟ ملا گفت: داشتن همسايه فضول.

اميري انگشتر بي نگيني به ملا هديه كرد. ملا به جايش دعا كرد كه خدا در بهشت خانه اي بي سقف به او عنايت فرمايد. امير پرسيد: چرا خانهً بي سقف؟ ملا جواب داد: هر وقت نگين انگشتر رسيد سقف خانه هم ساخته خواهد شد.

ملا با زن بد رنگ خود نزاع كرده خوابيد. زن آينه را برداشته روي خود را نگريسته و به تصور اينكه ملا در خواب است، درد و دل كنان ميگفت: اگر خوشرو بودم اين اندازه رنج نكشيده و از شوهر نامهرباني نميديدم. و آهسته گريه ميكرد. ملا كه اين حال را ديد، شروع كرد به هاي هاي گريه كردن. زن برخاسته و گفت: ملا، شما را چه ميشود؟ ملا جواب داد: به حال زار خود گريه ميكنم. زيرا تو فقط يك دفعه صورت خود را در آينه ديدي و به گريه افتادي، من كه چند وقت است پي در پي ترا ميبينم و معلوم نيست تا چه وقت هم بايد ترا ببينم، چطور به روزگار خود گريه نكنم..

پسر ملا نزد او آمده گفت: ديشب خواب ديدم كه شما يك دينار به من بخشش داديد. ملا گفت: بلي چون پسر خوبي شده اي يك ديناري كه در خواب به تو بخشيده ام پس نميگيرم.

ملا در وعظ ميگفت: مردم مال خود را به كسي بسپارد كه از او پس گرفتن ممكن باشد. پرسيدند: از كي نميتوان پس گرفت؟ ملا گفت: از آدم مُفلس.