شخصي خروس ملا را دزديده و به خورجين گذاشته بود. ملا فهميده او را تعقيب نموده گفت: خروس را بده. آن شخص گفت: خروس نديده ام. اتفاقا دم خروس از خورجين بيرون بود. ملا گفت: تو راست ميگوئي اما اين دم كار را خراب كرده. پس خورجين را گشوده خروس را بيرون آورد.

شاعري نزد ملا آمده گفت: چندي است دل درد گرفته ام. مانند آنكه چيزي روي دلم مانده باشد. ملا پرسيد: تازه شعري ساخته اي كه براي كسي نخوانده باشي؟ شاعر گفت: بلي. ملا گفت: بخوان... شاعر قصيدهً متولي خواند. در آخر ملا گفت: گمان دارم با خواندن قصيده شفا يافته باشي.

جمعي از شوخ چشمان شهر يكي را در تابوت گذاشته به قبرستان ميبردند. ملا را هم به زور براي نماز بردند. ملا چون تكبير نماز گفت، صداي بادي از مرده بلند شد. ملا رو به همراهان كرده گفت: مَيت شما مديون است. دَينش را ادا كنيد تا از فشار قبر رهائي يابد.

ملا از شخصي بسيار بد تركيب پرسيد: اسم تو چي است؟ گفت: آدم. ملا گفت: خدا پدرش را بيامرزد كه اين اسم را روي تو گذاشت. ورنه تو كه صورتا شباهتي به آدم نداري، مردم از كجا ميفهميدند آدم هستي.

از ملا پرسيدند: براي غذا خوردن چه موقع مناسب است؟ ملا گفت: براي دارا هميشه و براي بي چيز و نادار هر وقتي كه وسائلش فراهم شود.