يكي از اعيان شهر به ملا زياد اظهارات ارادات كرده و خود را مشتاق پذيرائيش نشان ميداد. روزي ملا عازم خانه وي شده از دور ديد جلو پنجره ايستاده و كوچه را مينگرد و به محض ديدن ملا از پنجره كنار رفت. ملا دروازه خانه را زد. خدمتكاري دروازه را باز كرد. ملا پرسيد: آقا هستند؟ گفت: خير، چند دقيقه اي ميشود بيرون رفته و يقينا اگر بداند كه شما سر افرازش فرموده ايد متاءسف خواهد شد. ملا گفت: بسيار خوب وقتي تشريف آوردند به ايشان بگو بعد از اين هر وقت از منزل خارج ميشوند يادشان باشد سرشان را پشت پنجره نگذارند كه اسباب شك واردين گردد.

مومني پنجصد دينار به ملا داد كه تا يكسال همه نماز هايش را دو بار بخواند، يكي براي خودش و يكي براي صاحب پول. ملا چهل دينار آنرا پس داده گفت: چون در شبهاي كوتاه غالبا نماز صبح من قضا ميشود از اين بابت اجرت آنرا پس ميدهم كه مديون شما نباشم.

يكي از دوستان ملا خيلي او را اذيت ميكرد و هميشه ملا را تهديد مينمود. ملا گفت: اگر دفعه ديگر مرا اذيت كني نفرينت خواهم كرد. ولي او اعتنا نكرده و در صدد آزار جديدي بر ميامد. روزي عصاي ملا را شكست. ملا فوق العاده متاثر شده و گفت: اين عصا را كه شكستي به جاي پاي من كار ميكرد. برو كه خدا پايت را بشكند و يقين بدان كه اين نفرين من چهل روز يا چهل ماه يا چهل سال ديگر به اجابت خواهد رسيد. آن شخص مثل هميشه ملا را استهزاء كرده و رفت. اتفاقا چند قدم نبرداشته بود كه پايش پيچيده به زمين خورد. پس لنگان لنگان نزد ملا آمده در حالي كه اشك ميريخت گفت: ملا نفرين تو زود تاثير كرده و مرا بي پا نمود با اينكه تو گفته بودي چهل روز يا چهل ماه اينكه به چهل ثانيه نكشيد. ملا گفت: صحيح است كه نفرين من گيرا است اما اين صدمه اي كه خورده اي به سبب نفرين من نيست. فكر كن ببين پيشتر چه كسي را اذيت كرده اي كه نفرينت كرده باشد و منتظر باش تا چهل روز يا چهل ماه ديگر پاي ديگرت عيب كند آنوقت آنرا تاثير نفرين من بدان.